Sinds enkele maanden heb ik een duizelingwekkende pijn aan de linkerkant van mijn smoel. Van mijn kruin tot aan wijsheidstand, één mooie lijn van zenuw die is ontstoken. Soms zak ik in elkaar van de pijn, mag je gerust weten. Voor de eerste keer in mijn leven heb ik me overgegeven aan pijnstillers, en de fascinerende wereld van diens onuitspreekbare namen. Ik heb er reeds vier soorten mogen proeven, maar een vergelijking van een klein kind in een snoepwinkel zit er vooralsnog niet in.
De pijnstillers doen hun naam eer aan. Ze stillen inderdaad mijn pijn. Maar zoals een slapende vulkaan vlakbij een niet zo tactisch geplaatst boerendorpje, blijft het niet eeuwig stil. En de pijn komt alzo terug, luid.
Een nadeel van het nemen van de pillen is dat ik geen alcohol meer mag drinken. Ach ja. Dat doe ik dan weer wel. Ik kàn wel niet meer tegen de alcohol. Voor ik het zelf goed en wel doorheb, ben ik de gezellige Nonkel Symen die, op onheilige uren aan de toog tegen een wildvreemde loop te vertellen over mijn doldwaze avonturen in het Andesgebergte, op zoek naar de schat van Wally (die men maar niet blijkt te vinden), welke geheel bestaat uit Dinosaurus-koeken. Of ik zit overenthousiast Bohemian Rhapsody mee te brullen op Singstar, waartijdens niet alleen enkele vrienden, maar ook een videocamera aanwezig was; in feite heb ik dus een handig chantagemiddel braafjes aan hen overhandigd.
Dergelijke happy-pills zijn dus niet aan mij besteed.
Daar kan ik nog mee leven. Maar het volgende, niet. Mijn nieuwe pillen moeten de ontsteking voorgoed doen stoppen. Het zijn echter heel zware pillen. Ik was al gewend én gewapend tegen sufheid dat zich meebrengt (blikjes Nalu, ontbijtkoeken, druivensuiker, sigaretten in overvloed), maar een groot nadeel is dat het een destructief effect heeft op mijn maag. Serieus, een verroeste messteek in mijn maag elke keer als ik zo’n witte capsule inneem. Wat een helse pijn. Dus: één pil om de pijn de elimineren, veroorzaakt een andere pijn. Ik heb trouwens vroeger een serieuze maagkwelling gehad. Omdat deze nu terug de kop opsteekt, is koffie ook terug uit den boze. Het enige heilige huisje dat ik wél heb laten slopen. Ik zal dus naar alle waarschijnlijkheid binnenkort weer een nieuwe pil moeten gaan halen om die maagpijn te stoppen. Wat een leven. Binnenkort leef ik op een viergangenmenu van pillen, aspirines, en rectaal in te nemen joekels van tabletten. (En dan waarschijnlijk nog niet eens zo’n capsules in geinige kleurtjes, zoals purper, maar doffe, kleurloos witte bakstenen.)
Wat ik maar wil zeggen is: allemaal welkom op mijn begrafenis, voor het geval ik alsnog, ondanks de vele pijnstillers, doodga van de pijn. Of het ook zeer mogelijke scenario dat ik stik in één van de vele pillen die ik moet nemen. Op de koffietafel worden croissants geserveerd in pilvorm. Of in croissant-vorm, maar dan vernuftig met pillen volgepropt.
In elk geval, dank voor het lezen. Dat jullie mijn gejammer en geklaag lezen, verzacht mijn pijn enigszins.
Symen's Blog 
Wat je me bromt!