Zo, en Libië is vrij. Goed voor hen. Hopelijk gebruiken ze hun nieuw-verworven vrijheden om belangrijke humanitaire zaken aan te pakken, zoals wij dat doen niet doen. En ik geloof er in. Voor je het weet kent Noord- Afrika ook het genot van politiek immobilisme en de te beperkte 
draagkracht van democratie, maar dan kunnen ze zich wel troosten met het feit dat zij de politici hebben gekozen om te bekvechten over bijvoorbeeld -en ik gok maar even, hoor- de splitsing van een kieskring waar anderhalve man en een paardenkop wonen in plaats dat die wordt opgedrongen door de grootvader van Freddy Krueger. (de gelijkenis is treffend!)
Maar even de euforie terzijde. Zoals uw dolgedraaide maag maandag wel zag werden we getrakteerd op een overload wansmakelijk beelden van Kadhafi’s lijk. Dat de malle dictator is gevallen, zal niemand een trieste zaak vinden, en niemand gaat de man missen. (behalve misschien voor
zijn uitermate grappige toespraken bij de VN)
Correctie: het Libische volk zal hem niet missen, of toch het grote deel ervan. Waar ik meer schrik voor heb, is dat de andere wereldleiders dat wél gaan doen.
Omdat wij als mensen zo’n kort geheugen hebben herinneren we ons niet meer de talrijke foto’s van alle wereldleiders die gratuit handjes schudden met Kadhafi tot zo recent als 2009. Een man die zijn volk decennialang teisterde, bekend stond terrorisme te sponsoren, waarvan nu gezegd wordt dat diens dood ‘een nieuw, vrij, tijdperk voor Libië zal inluiden’, die man stond op de Facebook-fotos van vele verkozen staatshoofden die democratie hoog in het vaandel dragen.
Zo is het ondenkbaar dat nog geen jaar geleden onze eigenste minister van buitenlandse 
zaken Vanackere Libië (en dus Mouammar Kadhafi) heeft gesteund voor een zitje in de VN mensenrechten commissie. Bij wijze van contradictie in terminis ten grootte van een NBA- basketbalspeler met groeiproblemen én een overdosis synthetische groeihormonen toegediend, maar vooral diplomatieke blindheid waar ergens wel een min of meer duistere deal achter zat. Het zal wel niet voor de mens’ geslaagde stand-up rond de wereld zijn, waar hij onder andere in Italië zijn all-female bodyguards gretig liet tentoonstellen.
Het doet je een beetje vermoeden dat de politici in kwestie allemaal huichelaars zijn. Of dat het allemaal wat voor de grap was. Natuurlijk, het is goed dat het volk eerst initiatief heeft genomen om de man te verdrijven in tegenstelling tot Irak & Afghanistan. Maar glimlachend met hem, schouder naast schouders op de gevoelige plaat doet de vijandigheid jegens Kadhafi nu allemaal wat ongeloofwaardig overkomen, in retrospectie.
Ik wens het Libische volk veel succes, en kan ondanks cynisme enkele mensen waarschuwen: ene Robert Mugabe, ene Kim-Jong-Il, en ene Bashar al-Assad: pas op wiens hand u schudt, en wee als uw volk internationaal minder geïsoleerd geraakt dan uw bankrekening. Just sayin’.
Symen's Blog 